miércoles, 16 de diciembre de 2009

-Aitonatxo, y esto ¿Cómo se llama?-

- Y eso, ¿Cómo se llama?.-
- Zuhaitza.-
- ¡Qué nombre más raro, abuelo!

Él, se quedó mirando a la niña con la cara seria.

- Barkatu....aitona.-
- Ongi da, txikita.-

Sin que ella supiera el porqué, nunca le dejaba llamarle como hacían el resto: siempre "aitona", nunca abuelo; no iban al bosque, basora joaten ziren. Aquellas palabras tan sólo las oía de su boca, no las había oído a nadie más, bakarrik berari.

- Aitona, ¿por qué hablas así?-
- Nola? Euskaraz? Nola hitz egiten duzu zuk zure gurasoekin?-
- En castellano.-
- Gazteleraz... Beno, baina nirekin euskaraz, eh?-
- ¿Será nuestro secreto?-
- Gure sekretua izango da, bai.-

"Euskara". Eso era lo que él utilizaba para describir todas esas "hitzak" tan místicas para la pequeña niña.

- Kontatu gehiago aitonatxo...-
- ...duela denbora asko, hemendik ez oso urrun...-

Eta txikitak, liluraturik begiratzen zion, ezer esan gabe eta ezer ulertu barik.Bakarrik bere aitonaren ezpainei begira, zimurrez beterikoak, zuhaitz baten sustraiak ziruditen, eta hitz horiek esaten zituen bakoitzean: "ura", "basajaun", "iturria"... baso guztia mugitzen zen haren kondairak babeztuz.

Denbora asko pasa da nire aitona basoan bere kontaerekin, kantuekin, ezpain zaharrekin... geratu zenetik, baina bada gauza bat basoan gorde ezin izan zuena: Hitz misteriotsu haiek.

Batzuetan nire bilobarekin paseatzen dudan bitartean, berak "abuela" esaten dit. Ni, oso serio geratzen naiz. Berehala "amona" deitzen dit. Orduan, bera korrika hasten den bitartean nik irri egiten dut, lasai, gure sekretua betiko bizirik iraungo duelako.

1 comentario:

Anónimo dijo...

babeStu